29 Ekim 2017 Pazar
1 Eylül 2017 Cuma
Mevâkıf
“Vakfe, ilmin membâıdır. Kim burada vakfe ederse, onun ilmi kendindendir; vakfe etmeyenin ilmi ise kendi dışındandır.
Vâkıf, tek bir hükme göre konuşur (nutk) ve susar (samt).
Vakfe, kıymetleri öğreten ve düşünceleri de silen nûriyyettir.
Vâkıf için olması dışında hiçbir daimiyet yoktur; daim olan dışında da hiçbir vakfe yoktur.
Vakfe, dünya ve ahiretin köleliğinden azad eder.
Vâkıf az kalsın beşeriyyet hükmünden uzaklaşacaktı.
Vâkıf, ilmin ve hikmetin tamamıdır; bu ikisini ancak vâkıf birleştirebilir.
Vâkıf, güvenilirdir ve güvenilir kişi de sırdaş addedilir.
Vakfe eden ilmi görür fakat ma’lumu göremez; yakaza ile perdelenir, gafletle perdelenişi gibi.
Vakfe ma’rifetin ruhu, ma’rifet ilmin ruhu, ilim de hayatın ruhudur.
Sabır, vakfe dışında her şeyin üzerine konmuştur; çünkü vakfe sabrın üzerine konmuştur.
Bela indiğinde, vâkıfın üzerinden gelip geçer, lakin ârifin ma’rifeti ve âlimin ilmi üzerine iner.
Vâkıf itilafla hurûç eder, tıpkı ihtilafla hurûç edişi gibi.
Bir kimse bir şeyin ilmini bilirse, onun bilgisi o şeye yöneldiğinin bir ilanı olur.
Vakfe ma’rifetin direğidir ve ma’rifet de ilmin direğidir.
Ârif bilir ve bilinir, vâkıf ise bilir ama bilinmez.
Vakfe kendinde zannın bulunmadığı ebedi yakîndir.
Vakfe, uzaklık (bu’d) ve yakınlığın (kurb) ötesindedir; ma’rifet yakınlıktadır ve yakınlık ise uzaklığın ötesindedir; ilim ise uzaklıktadır ve bu da onun hudududur.
Vâkıf’ın hükumeti onun susmasıdır (samt); arifin hükumeti onun konuşmasıdır (nutk); alimin hükumeti ise onun bilgisidir (ilm).
Vakfe, söylenebilenin ötesindedir; ma’rifet ise söylenebilenin nihayetindedir.
Vakfe kevnin ateşidir; ma’rifet ise kevnin nurudur.”
2 Ağustos 2017 Çarşamba
13 Nisan 2017 Perşembe
Unuttuğumuz Günah / Zehra
Halimiz ne tuhaf Rabbim,
Yalanın büyük günahlardan olduğunu çoktan unuttuk.
Yüreğimiz yanmadan, kalbimiz titremeden işliyoruz tüm günahları.
Hep bir haklı sebebimiz var, vicdanımız hep rahat.
Kendimizi kandırmak, günahları işlerken onları sevaplardan saymak, buna inanmak ne kadar kolay oldu.
Ve utanmak, lügatlarımızda yok artık..
Utanmıyoruz, bile bile, insanların gözlerinin içine baka baka yalan söylemeye devam ediyoruz ve yalanlarımızı bilenlerin yüzlerine bakabiliyoruz..
Yalanla yaşamak, hayatı yalan olmuş insanlarla yaşamak, nefes almadan yaşamanın bir diğer adı.
Ve kandırdığımızı zannettiğimiz anlar! Hiç aklımıza gelmiyor kandırıldığımız ya da aslında hiçte kandıramadığımız..
Ya yalancıyız, ya yalana karşıyız, ya yalancının yanındayız ya da yalancıdan uzakta..
Rabbim, hep Seni hatırlayayım, hep Senden sakınayım, hep teyekkuzda olayım ve kendini kandıranlardan olmaktan Sana sığınayım..
Hep doğruyu söyleyenlerden olayım. Bazen ne kadar zor olsa da ne kadar güç olsa da, Senden muradım hep bu olsun.
Rabbim, Seninde söylediğin gibi, ümit ve korku arasında yaşamadığımız sürece ne şükrümüz şükür ne tövbemiz tövbedir.
Ve en büyük azap mahşer günü Yüzünü bize ters çevirmen olacaktır!
Zehra
20 Şubat 2017 Pazartesi
İfşa Devrinde / Zeyneb Ayşenur Alemdar
Açıkta olanlar anlamaz tokların halinden
Sözlerin ötesini görmeyenler için anlamak zordur sükütu
Hali pek bir gariptir sekine olmuş gönlün
Takvimler çözemez bir nefes hayali ile geçen zamanı
Evet
İfşa devrinde
Işkı zinettir örtüsü olanların
Zeyneb Ayşenur Alemdar
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)